Alleen kunnen we het niet af! 

 Tekst: 

Samuël 23: 14-16:  
David en zijn mannen verschansten zich in rotsholen in de met kloven doorsneden woestenij en oosten van Zif. Saul stuurde elke dag verkenners uit om David op te sporen, maar God leverde hem niet aan hem uit. David, die in Choresa zat, in de woestijn van Zif, merkte wel dat Saul het nog steeds op zijn leven gemunt had. Sauls zoon Jonatan zocht David in Choresa op om hem te zeggen dat hij op God moest blijven vertrouwen.

Bijbelstudie: 

Het raakt mij altijd diep, als iemand, die een groot verdriet meemaakt: het verliezen van een geliefde; een zware levensbedreigende ziekte, dan toch de energie vindt om actief door te gaan in het leven en niet bij de pakken neer blijft zitten. Toch weer opstaan, toch weer doorgaan, ondanks het immense verdriet van het gemis, ondanks de extra zorgen die dat met zich meebrengt. Overleven met een hart dat pijn doet van verdriet, de levens”wil” gevonden door hulp en zorg van anderen die van je houden. De levens”kracht” gevonden bij de Here God die van je houdt, je vasthoudt en laat zien dat het leven jou waard is en dat jij waardevol bent voor het leven van anderen op je pad. Dat je daarmee ook een zeer waardevolle schakel bent in de opbouw van Gods koninkrijk.

Maar God, waarom is het dan toch zo vaak dat mensen meer mens worden, na een periode van verdriet, gemis of armoede meegemaakt te hebben? Waarom heeft in de Bijbel het volk Israël een woestijnreis van 40 jaar nodig vol honger, dorst, oorlog en ellende om echt een volk van God te kunnen worden? Waarom heeft David die jarenlange leerschool van vluchten nodig om een opvolger van Saul en een goede koning in Gods Naam te kunnen worden?

 Moeilijke, pijnlijke vragen die blijven knagen. Het valt op, dat een land dat stikt in haar eigen welvaart, zoals ons eigen kikkerlandje, vindt geen God meer nodig te hebben. Het lukt ons immers allemaal wel om het zelf op te knappen. Maar vergeten we dan even niet dat economisch inzicht niet zomaar vanzelf komt? Dat economische groei ook vaak samengaat met uitbuiten van andere goedkopere werknemers in andere landen? Als God de reddingsboei uitgooit, zeggen we dan dat we God niet meer nodig hebben, omdat we nu zelf wel aan de kant kunnen komen?

In landen waar de christenvervolging groot is, groeien de ondergrondse kerken. In landen waar ziektes, honger en dorst gewoon zijn, groeien de kerken snel. En waarom? Omdat de mensen daar weten en heel diep beseffen dat ze het zonder God niet trekken, dat ze Hem immens hard nodig hebben! Verwende kinderen, zoals wij, hebben alles wat hun hartje begeert en kunnen alleen nog maar zeuren om meer. Voor onszelf en zien daarbij anderen erg snel over het hoofd. De hele wereld draait immers om ons?? Kinderen die intens meemaken hoe hard hun familie of dorpsgemeenschap moet vechten om te overleven, zeuren niet om meer, maar proberen mee te helpen waar ze kunnen om samen te overleven.

Het voelt ongelooflijk onrechtvaardig dat de één een veel grotere prijs moet betalen voor het besef dat we zonder God niet verder kunnen. Maar door al die vele Bijbelverhalen zoals over Davids vlucht na een prinsenleven en door al die actuele levensgebeurtenissen om ons heen, zien we wel dat God ons serieus neemt als arbeiders in Zijn koninkrijk. God wil graag goedgeschoolde arbeiders. Op deze manier mogen wij hier op aarde meebouwen aan Zijn koninkrijk met een diploma op zak! Alle eer aan onze God, onze Leermeester. Hij Die ons wil laten groeien van onmondige tot zelfstandige christenen om zo een steeds een betere bijdrage aan zijn Wereld te kunnen leveren. Maar ook een Leermeester die heel dichtbij kan komen om ons kracht en troost te geven als we diep in de put zitten. Dan zien we Hem als onze trouwe Vader die oneindig veel van ons houdt!

 Test jezelf:
• Schrijf eens voor jezelf op: toen jij iets verdrietigs meemaakte, hoe reageerde jij daarop? Heb je daarbij gemerkt dat God je daarbij kracht gaf om door te zetten?
 • Wat vind jij van het spreekwoord: in nood leert men zijn vrienden kennen? Ken je daar voorbeelden van bij jezelf?
 • Kijk eens naar de mensen om je heen. Schrijf eens op welke mensen je in jouw buurt bewondert, omdat ze moedig door een periode van verdriet heengegaan zijn.
 • Kan je daarbij ook bedenken, wat of wie hen hiermee geholpen kan hebben?