Een pot vol honing

Een pot vol honing...

De maand oktober is weer begonnen. Tijd voor een nieuwe blog.

Heb jij dat ook wel eens, vroeg de mier op een keer aan de eekhoorn, 'dat je geen honing meer kan zien?' De eekhoorn dacht even na en zei toen:'Nee. Dat heb ik nooit.' Ik wel', zei de mier. 'Dan heb ik zo'n hekel aan honing... Als je me honing zou laten zien, dan zou ik hard weghollen, met mijn vingers in de oren.'

Spreekt dit stukje van Toon Tellegen jou ook aan? Dat je soms uitkijkt naar iets heel anders, terwijl je daarvoor het meest vertrouwde en het meest gewilde achter je wilt laten liggen? Je wilt iets nieuws, je wilt iets anders. Je wilt iets van de wereld zien; je wilt de wereld verbeteren.

Maar uiteindelijk zwicht je toch weer voor de pot kastanjehoning die je beste vriend eekhoorn voor je uit de kast haalt. Maar je kunt dan wel vertellen over je vlucht tot over de horizon voor een notendopje gewone honing.
Is het niet zo dat je een vertrouwd plekje nodig hebt om de wereld en jezelf te durven verkennen?


De zon komt op, en de zon gaat onder en hijgend ijlt zij naar de plaats waar zij opkomt. De wind gaat naar het zuiden en draait naar het noorden, aldoor draaiend gaat hij voort en op zijn kringloop keert de wind terug. Alle beken stromen naar de zee, nochtans wordt de zee niet vol; naar de plaats waarheen de beken stromen, daarheen stromen zij altijd weer. Alle dingen zijn onuitsprekelijk vermoeiend; het oog wordt niet verzadigd van zien, en het oor wordt niet vervuld van horen. Wat geweest is, dat zal er zijn, en wat gedaan is, dat zal gedaan worden; er is niets nieuws onder de zon. (Pred.1: 5-9)

Inderdaad, telkens weer komen dezelfde dingen in je leven terug. Soms voelt het als een trage strooppot die je leeggooit en die vanzelf weer volloopt. Het is doodvermoeiend: elke dag lijkt op de vorige. Het gaat telkens maar door, maar er lijkt geen beweging in te zijn. Niet alleen je leven lijkt te bestaan uit kringetjes, maar ook de geschiedenis: er is niets nieuws onder de zon, alles herhaalt zich.

En toch zegt Prediker verderop nog meer:
Wie steeds op de wind let, zal niet zaaien; en wie steeds naar de wolken ziet, zal niet maaien. Zoals gij de weg van de wind evenmin kent als het gebeente in de schoot van een zwangere vrouw, zomin kent gij het werk van God, die alles maakt. Zaai uw zaad in de morgen en laat uw hand tegen de avond niet rusten, want gij weet niet, of het ene gelukken zal of het andere, dan wel of beide tezamen goed zullen zijn.(Pred. 11: 4-6)

Ook al lijkt het leven zo stroperig en vermoeiend zonder vooruitgang; als je bij de pakken neer gaat zitten, gebeurt er in ieder geval niks. Wij doorgronden het werk van God niet. Daarom zaai en maai wel, want hiermee kan je een medewerker in Gods wijgaard zijn. Als je je talent in de grond stopt in plaats van belegt, gaat die vlieger in ieder geval niet op.
Zoek de wegen, waarlangs jij een goede werknemer in Gods wijngaard zijn kan en vertrouw op het heilswerk van God. Dan zal hij je geen slechte, maar goede en getrouwe slaaf noemen.

Ik laat het me in ieder geval zelf gezegd zijn.